Bedę tutaj zamieszczała wspomnienia Krzyśka Ignaczaka o Arku z Magazynu Siatkówka.

nr.11 listopad 2005

Wszystko zaczelo sie okolo 1996 roku, wtedy nasze sciezki zycia spotkaly sie po raz pierwszy, a bylo to w Rzeszowie. Ja bylem na zgrupowaniu kadry B, a Arek byl uczniem Szkoly Mistrzostwa Sportowego, do ktorej trafil jako utalentowany mlody siatkarz. Bog dal mi to szczescie, ze postawil Arka na mojej drodze.

Zajmowal on pokoj trzyosobowy,dolaczylem do niego razem z Lukaszem Krukiem. Oczywiscie wtedy nawet sobie nie zdawalem sprawy, ze to nieoszlifowany diament polskiej siatkowki i mam przyjemnosc spedzic te dwa tegodnie obozu z czlowiekiem, ktory juz w niedaliekiej przyszlosci stanie sie moim najlepszym przyjacielm. Arek skonczyl szkole, zdal mature i podpisal trzyletni kontrkat z AZS Czestochowa.

Byl rok 2000. Rozpoczela sie budowa nowego zespolu. Dolaczyli - Jakub Oczko, Michal Bakiewicz, ja, Grzesiek Szymanski - klub stawial ma mlodosc. Bylismy "mlodymi wilkami" - to dzis bardzo polularne okreslenie i wtedy zaczely sie nasze blizsze spotaknia. Prawie od samego poczatku zrozumielismy, ze nadajemy na tych samych falach i rozumiemy sie czesto bez slow. Arek trafil po raz pierwszy do ligowej druzyny gdzie ludzie byli juz ograni, wiedzieli wiecej o co chodzi w ekstraklasie. On stawial poczatkowe kroki i od pierwszego spojrzenia wiedzialem, ze to niezwykle skromna osoba. Ogromna w tym zasluga jego rodzicow, bo wychowali wspanialego chlopaka, ktory mimo szbyko zdobytej popularnosci pozostal do konca skromym i niesmialym.

Otwarty dla ludzi, nigdy nie odmowil podpisania autografu, zrobienia wspolnego zdjecia, bardzo cierpliwy. Zawsze ostatni opuszczal hale. Na poczatku naszjej znajomosci poznalem rodzicow Arka - tata wielki miloscnik siatkowki, bardzo czesto odiwedzal syna w Czestochowie wspierajac go duchowo i dajac dobre rady. Przyjezdzal na mecze, kibicowal. Wiez miedzy nimi byla widoczna i piekna. Rodzice martwili sie o Arka, czy sobie poradzi, czy bedzie na tyle silny aby pokonac wszelkie przeciwnosci. Z rodzinnego domu wyniosl to co najcenniejsze i najbardziej wartosciowe - cieplo, szacunek do drugiego czlowieka, skromnosc, dobroc i otwartosc dla innych ludzi - tacy byli jego rodzice i on to od nich przejal. Kiedy tylko mogl to do domu wracal, odwiedzal wszystkich znajomych, klub, szkole - o nikim nie zapominal.

W chwili poznania Arka, kazdy czul, ze ma do czynienia z osoba skromna, a jek go blizej poznal, to mogl sie tylko przekonac, ze tak wlasnie bylo w rzeczywistosci. Szybko sie zaklimatyzowal w czestochowskim klubie. Po roku juz czul sie jak "ryba w wodzie". Czestochowa zawsze miala przyjazny klimat, w zespole wszyscy czuli sie jak w duzej rodzinie. Nikogo nie odrzucano, kazdy po jakims czasie odnajdowal swoje miejsce. A my dogadywalismy sie coraz lepiej - juz wtedy wiedzielismy, ze to przeznaczenie postawilo nas na tej wspolenj drodze. Zaczelismy po meczach chodzic na wspolne kolacje, od czasu do czasu robilismy wypady na dyskoteki, chcielismy potanczyc, milo spedzic ten wolny czas, ktorego nigdy wiele nie bylo, jak to w wyczynowym uprawianiu sportu. Wspolne rozmowy zmienily wartosc - na poczatku rozmawialismy na lekkie i przyjemne tematy, teraz toczylismy powazne dysputy na najpowazniejsze tematy - rozumielismy sie znakomicie.

Wyczulismy w sobie bratnie dusze. Arek poznal Agnieszke - nie bede zdradzal w jakich to nastapilo okolicznosciach, o pozwolenia nalezy ja spytac (smiech Igły). Agnieszka w znacznym stopniu wplynela na niego, potrafila go wspierac w trudnych momentach, rozumiala go jak malo kto. Arek byl malo konfliktowy. Nie zwracal uwagi na media, nie unikal ich, tylko nie lubil szumu wokol swojej osoby, nie lubil jak sie go okreslano mianem gwiazdy, zle sie czul w blasku reflektorow, nie kazdy to wytrzymuje. Zawsze mowil, ze chce byc doceniony wylacznie za to co robi, czyli za jak najlepsza gre w siatkowke - to bylo dla niego najwazniejsze. Nie chcial, aby go zapamietano jako gwiazde, tylko wysmienitego gracza i dobrego czlowieka. Z nikim nigdy nie mial zatargow - nie znam czlowieka, ktory by zle o Arku mowil. Tak było za jego zycia, tym bardziej teraz po tragicznej smierci, ktora go nam tak wczesnie zabrala. Mial bardzo dobre podejscie do ludzi i wrazliwe srece - pomagal biednym. Jak ktos prosil o zapomoge, to oddawal mu to co mial, nie przeszedl nigdy obojetnie kolo kogos potrzebujacego. Takie byly cehcy jego charakteru - te cechy mlodzi ludzie powinni od niego przejac.

Tak kwitla nasza przyjazn - przyjazn na "smierc i zycie"..


c.d.n...

nr.1-2 styczeń-luty

]Jak pierwszy raz wrócilił z Włoch to poszliśmy do nowo otwartej włoskiej knajpki w Częstochowie- aż się uśmiałem jak patrzyłem na te drobną postać zajadającą się lekko przypieczonym, krwistym stekiem. Był taki zadowolony jak wcinał to danie, że aż miło było patrzeć. Był smakoszem mięs i polubił kuchnię słonecznej Italii.

Arek był typowym zodiakalnym Bykiem- co mam na myśli, a to, że jego pedantyczność była czasem aż zadziwiającą, do przesady. Porządek w portfelu, wszytsko poukładane, w szafie ład,a  w torbie wszystko ułożone w kosteczkę. Denerwował się jak widział u kogoś bałagan. Nie lubił bałaganiarstwa.Jedynie na obozach odbiegaliśmy od tego porządku- wiadomo, zmęczenie- Ale u Arka w kąciezawsze i tak było najschludniej. Zawsze wiedział gdzie, co ma, niczego nie musiał nigdy szukać.

Jak na świat przeszedł Sebastian, to Arek i Aga stali sie prawie naszymi stałymi domownikami- częste obrazki... my kąpiemy czy karmimy Sebastiana, a oni oglądają telewizję, pomagają nam w codziennych pracach, czy szalejący Arek przy komputerze. Drzwi były zawsze otwarte i u nas i u nich.Ja traktowałem Arka jak młodszego brata, którego nigdy nie miałem. Nie wiem czy on mnie traktował jak starszego brata, ale myślę, że tak- tę więź między nami się czuło.

Arek był bardzo ambitny, chciał się rozwijać i wyjechać do Włoch. Znał swoje słabe strony. Przed wyjazdem do Italii otrzymał kilka lepiej płatnych ofert z Polski, wybrał tę mniej opłacalną finansowo z Włoch. Zawsze pociągały go tamte strony. Wyjeżdżając do Padwy mówił, że jedzie do Serie A, aby nauczyć się blokowac, gdyż wielu zarzucało mu słabość w tym elemencie. Wracając po pierwszym sezonie cieszył się i chwalił ile to on się nauczył. Został wybrany do meczu gwiazd- to ogromne wyróżnienie dla obcokrajowca. Szybko znalazł uznanie- nie tylko liczył się Jego talent, ale pracowitość i ujmujący styl bycia. Był przykładem, że Polak tez potrafi. Podkreślał w rozmowach, że każdy, kto może powinien wyjechac do silnej ligii- poznać inne środowisko, inne treningi i inne realia, bo to każdemu może tylko wyjść na dobre. Jak podpisał kontrakt z Macerata  to duma i radość go rozpierała, był taki szczęśliwy, że zagra w tak silnym klubie z takimi gwiazdami- mówił...
Krzysiu znowu się będę mógł uczyć, jestem jeszcze młody i wiele nauki przede mną...

Nawet  jak wyjechał z Polski, to nie było dnia żebyśmy nie rozmawiali ze sobą- skype i gadu gadu  było w częstym użytku. Byliśmy w stałym kontakcie. Kibicował nam- miał we Włoszech telewizje cyfrową i mógł śledzić ligowe poczynania. Dobrze wiedział, co się w w Polsce dzieje- ja niestety nie miałem możliwości oglądania jego spotkań.

Spędziliśmy kilka cudownych dni w Wiśle, cała naszą piątką, w Hotelu Gołębiewski- dziś uważam, że był to  dla mnie ostatni prezent od Boga, który dał mi możliwość, abym mógł zachować w pamięci te dni, abym miał, co wpsominać. Ten spędzony wspólnie czas w Wiśle traktuję jako dar. Wiem, że spotkamy sie w tym lepszy, świecie- kiedyś tam, kiedy przyjdzie ten czas... z pewwnością się odnajdziemy i znowu będzie jak dawniej. Ponownie będziemy przyjaciółmi.Arek bardzo lubił dzieci- one lgnęły do Niego. Uwielbiał bawić się z naszym Sebastianem, z Paulinką, Krzysia Gierczyńskiego i Oliwką Grzesia Szymańskiego. Szkoda, że nie dane mu było zostac ojcem.
Sebastian zapamiętał Arka jako wujka rekina- gdyż na basenie ganiał go jako rekin. Zabawę mieli przednią, wląsnie w Wiśle. Trudno dziecku wytłumaczyć, że Go już nie ma. Powiedzieliśmy Sevastianowi prawdę, że wujka Aeka nie ma juz z nami, że odszedł do Bozi i czuwa nad nami tam z nieba, opiekuje się nami. Jednak trzeba rozmawiać o tym z dziećmi i mówić prawdę.

Wiedzieliśmy o sobie wszystko. Potrafił słuchać, ale miał swoje zdanie. Przyjął do wiadomości to, co ktoś miał mu do powiedzenia, ale zrobił i tak po swojemu. To też typowae dla Byka. Miał swoją drogę, którą kroczył i nigdy z niej nie zboczył. Ludzie widzieli i cenili. Kochali go, to było widać jakie tłumy żegnały Arka w jego ostatniej drodze. Cały czas palą się świeczki na Jego grobie- ludzie pamiętają i mam nadzieję, że nigdy nie zapomną. Wypłynął z małego miasra- olimpijczyk z Ostrołeki, całe miasto było i  jest z n niego dumne.

Z Agnieszką mamy cay czas kontakt- mieszka w Częstochowie tak jak my. Odwiedzamy się, kiedy tylko jest to możliwe. Zapytałem Agę czy mogę grać z numerem"16". Ja mam go  w sercu, ale chcę, aby inni patrząc na ten numer też pamiętali i kojarzyli "16" zawsze z Arkiem. Gram z żałobą i myślę, że długo będę grał z ta czarną wstączeczką- nie wiem może nawet do końca swojej kariery.

Czy Arek miał wady? Może miał jakieś wady, ale jego zalety je przyćmiewały. Chciałby, aby młodzi ludzie brali z niego przykład- warto go naśladować.

Czy mi się śni?- Tak , dość często. Jest wtedy tak jakbyśmy się po prostu dalej spotykali i kontynuowali naszą przerwaną rozmoe. Śni mi się coś co było- mecze, rozmowy wspólne, przeżycia. To są przyjemne sny, jest mi wtedy dobrze... Chciałbym, aby takich snów było jak najwięcej...

c.d.n...

Szkoda że od nas odszedł...Był taki młody...zostawił żonę i synka...;/

Zostawił swoją młodziutką żonę... masakra... brak słów...

Dziś mija 3 rocznica od śmierci Arka...

WPISZMY SIE DLA ARKA



Trudno przeskoczyć mury,
kiedy przeszkód tak wiele.
Trudno odszukać w sobie życzliwość,
kiedy na dnie serca, kryje się żal.

Trudno wierzyć w lepszy poranek,
kiedy każdy jest taki sam.
Trudno marzyć o uczuć nieprzemijalności,
kiedy przestaje się czuć.

Trudno wierzyć w przyjaźń,
kiedy egoizm triumfuje.
Trudno cieszyć się z błahostki,
kiedy inni nie potrafią.

Trudno zacząć płakać,
gdy łez zabrakło.
Trudno zacząć się uśmiechać,
kiedy ludzie uśmiech odbierają.

Trudno poświęcać się nieustannie,
kiedy inni tego nigdy nie zrobią.
Trudno lubić,
kiedy inni docenić nie umieją.

Trudno się żegnać,
to ...zawsze przychodzi trudno.
Pomimo żalu i rozczarowania,
trudno powiedzieć ostatnie słowo...


...[*]

[*]